Als Alice-verzamelaar kijk ik zo af en toe bij de afdeling vinyl en soms kom je de grootste troep tegen, maar kun je het laten liggen? Nee natuurlijk. Zelfs de aller aller slechtste elpee, met kinderliedjes en sprookjes, moet mee naar huis (mits laag geprijsd, we blijven Hollanders). Je moet zometeen maar even bij de foto's kijken; niet alleen was wat op de elpee stond van B-kwaliteit (no offense, maar ik heb ze geluisterd en over smaak valt niet te twisten), maar zelfs de hoes was in het algemeen miserabel. Een van de eerste elpees is een double feature met Heidi, afgebeeld als een lief meisje in de bergen (aus Tirol vielleicht?) en op de andere kant staat de afschuwelijkste Mad Hatter ever. Toch gekocht uiteraard, voor de heb, en omdat er een boekje bij zat met het hele Alice-verhaal. Nou ja, bekijk zelf de foto's maar van al die andere kinderalbums. (Eigenlijk is die Europa-elpee nog wel leuk, met een onschuldig ogende Alice en een streng kijkende ruitenkaart.)

Ik kom veel liever thuis met een plaat of een cd met echte Alice-muziek. Sommige nummers gaan echt over Alice in Wonderland, andere gaan gewoon over meisjes die Alice heten, waar ook niks mis mee is. Je komt helaas maar weinig albums tegen die helemaal over Alice gaan, sterker nog, tot nog toe heb ik er maar één: Almost Alice, met 16 nummers van Avril Lavigne (met de titelsong van de film. I love Avril, maar de videoclip was leuker dan het nummer) tot Grace Potter, met een heel aardige cover van Jefferson Airplanes White Rabbit en de onvergetelijke openingszin "One pill makes you larger and one pill makes you small, and the ones that mother gives you don't do anything at all". Mijn favoriete nummers zijn Shinedown (Her name is Alice, ingeklemd tussen de regels van een quote van Lewis Carroll: If I had a world of my own, everything would be nonsense. Nothing would be what it is, because everything would be what it isn't. And contrary wise, what is, it wouldn't be. And what it wouldn't be, it would. You see?) en het nummer The Lobster Quadrille van Franz Ferdinand (Will you, won't you, will you, won't you, will you join the dance? Kijk verder maar bij de foto's; in het boek Songs from Alice is het hele gedicht opgenomen).

Een wat duisterder Alice is door een van mijn favoriete zangers opgenomen, Nick Cave. Ja ja, ik weet het, you hate him or you love him, maar ik ben in 2013 naar zijn concert in de Heineken Music Hall geweest (op uitnodiging van de vader van een vriendin van mijn jongste dochter: Koen, nogmaals duizendmaal bedankt!) en de man is een god. Hij stond nog geen 10 meter van ons af. Voor ons stonden twee dames compleet uit hun dak te gaan en ze hadden hem geloof ik het liefst de kleren van het lijf gescheurd, en zijn nummers Red Right Hand en Stagger Lee krijg ik nooit meer uit mijn hoofd. Maar goed, hij heeft ook een nummer over Alice opgenomen, Watching Alice (dressing in her room), waarbij wordt gesuggereerd dat hij het heeft geschreven vanuit de voyeuristische blik van Lewis Carroll. Ik weet niet zeker of dit wel over onze Alice in Wonderland gaat, of misschien toch; ik heb wel eens ergens gelezen dat hij op tournee in zijn hotelkamer graag naar de lichtvoetige musical van Alice in Wonderland keek met de betoverende Kristine DeBell (or so I'm told), just to kill the time (quote van Herman Brood).

Je hebt net natuurlijk even snel bij de foto's gekeken om naar Kristine DeBell te zoeken, maar die zit er niet tussen, want (nog) niet in Coenraads Collectie! Misschien ben je wel wat andere aardige dingetjes tegengekomen, zoals de elpeehoes van Genesis, Nursery Cryme (:geen schrijffout) waarbij een creepy je recht aankijkende Alice cricket speelt met hoofden en lijkt te zeggen: You're next! Ook leuk om te zien, maar dat zie je niet op de foto helaas, is de videoclip van Tom Petty (Don't come around here no more), waarbij hij de Mad Hatter is en het op zijn teaparty minder goed afloopt met een letterlijk zeer smakelijke Alice, en in de categorie smakelijk moet je ook zeker Gwen Stefani's videoclip What You waiting for bekijken, over een songwriter die van haar writersblock wordt afgeholpen dankzij (het horloge uit) Alice in Wonderland; tick tock tick tock tick tock tick tock. Check youtube, de extended explicit version is een kleine speelfilm op zich, inclusief een enquete als je goed oplet. True or false: hedgehogs (:egels) live in hedges.

In een heel andere categorie valt Smokie met hun tearjerker Living next door to Alice over het verhuizende buurmeisje: "... for 24 years I've been living next door to Alice. 24 years just waiting for a chance, to tell her how I feel and maybe get a second glance, now I've got to get used to not living next door to Alice." Het ergste komt nog, want dit nummer gaat alleen maar over een loser (kom op zeg, iemand 24 jaar platonisch verlangen en dan raar opkijken als ze verhuist!), er is ook een loser die het nummer in aangepaste versie heeft opgenomen: Gompie, met het geweldige Who the fuck is Alice. Bestaat er echt een Alice die het leuk vindt als er op elk feest waar ze erachter komen dat je Alice heet Gompie uit de speakers knalt en een paar aangeschoten, tja hoe noem je ze, zo hard mogelijk in je oor schreeuwen: ALICE, WHO THE FUCK IS ALICE. I sure hope not, een beetje de naam Alice bezoedelen. Als je dan toch van foute platen houdt, kies dan maar voor de frontale aanval van Full Force met hun Alice, I want you just for me! (Als die heren die op de hoes van de maxi-singel staan dat met zijn zessen tegen je roepen, wordt het tijd om op te stappen...) of, maar dat is echt een heel erg foute plaat, Neil Sedaka (in een soort reïncarnatie van Lewis Carroll?) met Alice in Wonderland (www.azlyrics.com):

"Alice, pretty little Alice, pretty little Alice in Wonderland. Alice in wonderland, won't you take me by the hand, And lead me to your wonderland of love. I took one look at you, and that was all I had to do, Alice, you're the girl I'm dreamin of. Tweedle dum, tweedle dee, You have made my life a fantasy. You don't know what you're doing to me, My heart goes pitter patter 'cause I'm mad as a hatter for Alice, my little girl, there is no other in this whole wide world, Take me by the hand, tell me you understand, Alice, Alice in wonderland Oh Alice, pretty little Alice, pretty little Alice in wonderland".

Very Scary!

Alice en ik hebben een fantastische week achter de rug. Het begon zaterdag, toen ik in een tweedehandsboekwinkeltje 4 boeken vond waarvan er 2, zij het zijdelings, met Lewis Carroll te maken hadden.

Eerst vond ik een boek genaamd "The Model Wife", over de ideale echtgenote in het tijdperk van Lewis Carroll, een soort "Hoe heurt het" voor gewone mensen. De eerste bladzijde die ik willekeurig opensloeg in het boek, ging over het maken van pepersoep, een kennelijk gewone maaltijd die de echtgenote voor haar echtgenoot diende te bereiden. In Alice in Wonderland speelt de bereiding van deze soep waarbij de peper kwistig in het rond vliegt een prominente rol als we de Gravin leren kennen. Blijkt dit nu een voor die tijd gewoon soepje te zijn? I never knew. (Een soortgelijk recept komt trouwens voor in John Fishers "Het kookboek van Alice in Wonderland" want ja, dat is er ook al en nee, daar maken we niet elke dag een recept uit klaar.)

Zou Lewis Carroll iets met die pepersoep bedoeld hebben? In het boek The Other Alice waar ik het al eens over had, wordt vermeld dat de vader van Alice iedere dag op precies dezelfde tijd één keer niesde. Coincidence? Ik zag op internet ook dat er een (Nigeriaans) spreekwoord is: If live shows you pepper, make pepper soup, oftewel: Always look out for the best things from the bad struggles. Het zou een mooie verborgen Lewis Carroll-bedoeling kunnen zijn. Maar we dwalen af.

Na wat verder gesnuffel viel mijn oog op een boek van Antonia Fraser, Love Letters, met een verzameling briefwisselingen met romantische inslag van bekende personen. In het boek is ook een brief van Lewis Carroll opgenomen aan een van zijn vriendinnetjes, in dit geval aan Gertrude. Met zijn typische onderkoelde humor verhaalt hij dat de dokter zijn lippen absolute rust voorschrijft: no kissing in the near future. Jammer dat het maar één pagina is, maar gelukkig had ik al een paar andere aardige boekjes met zijn brieven die hij in overvloed schreef, en je weet het, een echte verzamelaar....

's Middags haalden we mijn dochter van de trein en hoewel ze niet zoveel heeft met Alice - hoewel er volgens mij iets begint te groeien, of is dat wishful thinking - heeft ze wel een scherp oog voor het vinden van Alice-dingetjes, en ze had weer iets gevonden dat prima in mijn verzameling pas: een shot-glaasje met de tekst Alice in "Get me the fuck drunk" land! Die hadden we nog niet, en als er ooit een Alice uit dat glaasje drinkt kan ze waarschijnlijk op de onverdeelde aandacht van menig aanstaande kandidaat-partner rekenen. Ik kwam hier trouwens niets over tegen in "The Model Wife".
De volgende dag kreeg ik een cadeautje van mijn zus, die wederom een boek van Alice had gevonden dat ik nog niet had, met illustraties van Mervyn Peake. Altijd al willen hebben; ik had zijn tekeningen al eens op internet gezien, en hij is er in geslaagd om een beetje een frivole Alice neer te zetten. Ze staat dromerig afgebeeld op de voorkant van het boek en zijn tekening van Alice en De Eenhoorn vind ik echt subliem. Super, en ik durf het bijna niet te zeggen, maar een paar dagen hierna kreeg ik een nog mooier cadeau. Some guys have all the luck!

De zus (a.k.a. The Red Queen in Coenraads Wonderland, met het mooiste rode haar dat je ooit hebt gezien) van de enige echte Alice die ik ken - thuis noemen we haar Mijn Alice (vindt mijn vrouw altijd erg leuk) - had bij het winkelen een T-shirt gevonden van Alice in Wonderland, en ze had er één voor Alice meegenomen en een voor mij! Wat zijn er toch een aardige mensen in de wereld, en dat op de dag waarop Bas op de facebook-pagina van het Lewis Carroll Genootschap een artikel uit de Volkskrant had geplaatst over Donald Trump en een Alice-quote. Ik heb hem nog niet aangepast, maar op de foto kun je wel zien hoe goed ik er met het T-shirt zou kunnen uitzien (...). Het enige dat ontbrak om het feest compleet te maken, was een echte Alice in het T-shirt, but who knows. Anyway, check de foto's .

Een paar jaar geleden zijn we op vakantie geweest naar Engeland, met zo'n boekenheldenreis van Pharos Reizen, waar je een gratis boek van Helen Oxenbury bij kreeg. Het leek me wel wat, een beetje rondsnuffelen in de Alice-regio; ik wist nog bijna niets van Alice in Wonderland of van Lewis Carroll en ik had net een heel leuk boek aangeschaft, The Other Alice van Christina Bjork & Inga-Karin Eriksson, een aanradertje voor iedereen die in makkelijke bewoordingen en met veel afbeeldingen snel iets van Alice en Lewis te weten wil komen, waarin een paar sightseeing-tips waren vermeld, waaronder een bezoekje aan Christ Church.

Ik had natuurlijk weer geen tijd om de vakantie heel goed voor te bereiden, dus op de plaats van bestemming aangekomen (:de Brighton-regio) keken we op ons gemakje eens op de kaart wat er in de buurt te doen was. We kwamen het plaatsje Lyndhurst tegen, waar de echte Alice is begraven, en vlak in de buurt lag Christchurch, twee vliegen in een klap dus. We besloten eerst naar Lyndhurst te gaan, waar de begraafplaats nu niet bepaald feestelijk was en je goed moest zoeken voordat je het had gevonden (:ik geloof niet dat Alice Hargreaves-Liddell in de omgeving net zo geliefd was als destijds bij Lewis Carroll, maar we hebben de foto's in elk geval, zie de eerdere bijlagen bij Mijn Alice-verslaving) om aan het eind van de middag naar Christchurch te rijden. We parkeerden de auto bij het busstation, waar een souvenirwinkeltje was gevestigd. Er was van alles te koop, behalve Alice-memoribilia. Even vragen dus waar de Alice-shop was, waarop zo'n typisch Engelse medewerkster met een meewarige blik (of was het stoicijns) zei: Oh, you mean Christ Church, Oxford! (Wist ik veel dat Christchurch en Christ Church twee plaatsen waren.) Thank you very much. Ze wist wel dat er in de winkelstraat een Mad Hatters Teashop was, dus helemaal voor niets waren we niet gegaan. In de etalage lag een boekje dat over the real Alice ging, dus dat wilde ik wel hebben maar wat denk je: Het was 2 over 4 en om 4 uur gingen ze dicht. Ze waren dicht en ze bleven dicht, ook al zag je binnen gewoon mensen zitten! Stupid!!

Ik ben geloof ik smakelijk uitgelachen door mijn dochters, maar mijn vrouw weet wel dat ik af en toe stomme dingen doe. Het allerdomste dat ik ooit heb gedaan was toen we nog in Amsterdam woonden, zevenhoog, dus je moest met de lift. De liftdeur gaat dicht als er niemand meer door de lichtstraal loopt, en ik was in een jolige bui, dus ik dacht als ik nou eens over de lichtstraal de lift in spring, gaat de deur dicht en moet mijn vrouw een rondje wachten. The joke was on me, want als je 3 meter hoog springt terwijl de lift maar 2 meter hoog is, stoot je heel hard je hoofd, in dit geval precies aan een scherpe rand van de liftschacht dus we konden meteen door naar de huisarts. Dat doen we dus niet meer. Ik doe af en toe trouwens ook wel eens slimme dingen, bijvoorbeeld door Ja te zeggen toen een lief blond meisje me op de middelbare school meevroeg naar een klassenfeest; we zijn inmiddels al bijna 40 jaar bij elkaar, en tenzij Lindsay Lohan me binnenkort ten huwelijk vraagt, komen er vast nog wel zo'n veertig jaar bij, Deo Volente (:Lewis Carroll zou trots op me zijn).
Het Christchurch-fiasco had gelukkig een positief staartje. In de buurt, in het pittoreske Beaulieu, was het automuseum gevestigd waar Top Gear ook exposeerde, waar we onder andere de oude-mensen-auto zagen (een aangepaste Fiat Multipla) en toevallig was er dat jaar ook "Bond in Motion", waarbij alle voertuigen die Bond, James Bond, ooit had gebruikt, tentoongesteld waren. Je kon één van de auto's zien zoals die er na de stunt uitzag, en dat zie je niet in de films. In het bij het park horende kasteel (of hoorde het park bij het kasteel?) bleek bij de rondleiding ook nog eens een Alice-in-Wonderlanddeurtje te bestaan. Zo werd het toch nog een leuke vakantie, ondanks mijn stomme fout en de gastvrijheid van The Mad Hatters Tearoom. Check de foto's!

Ik heb de wereld van Alice in Wonderland pas een paar jaar geleden ontdekt, en ik ben qua kennis (en qua verzameling) een groentje vergeleken bij Casper, fan van het eerste uur, ruim veertig jaar geleden oprichter van het Lewis Carroll Genootschap 0 en nu een van de initiatiefnemers achter het huidige Genootschap, maar ik geloof dat Alice en ik voor elkaar zijn voorbestemd en het kan niet anders dan dat er grootse dingen staan te gebeuren.

Jaren voordat ik het boek van Pat Andrea zag (en hoe groot is die kans, dat je in een achterafstraatje in een plaats waar je hooguit een of twee keer per jaar komt langs een galerie loopt, denkt: laat ik eens binnen kijken en dan het boek der boeken ziet), vierde ik mijn 42e verjaardag. Ik geloof dat we net verhuisd waren en dat de tuin nog wel een opknapbeurtje kon gebruiken, en toen ik daar lekker mee bezig was scharrelde mijn oudste dochter daar ook wat rond. Ze was wat takken aan het verzamelen en toen ik uitgeharkt was, bleek ze die in de vorm van een 4 en een 2 te hebben neergelegd. We weten allemaal dat Lewis Carroll iets met het getal 42 had, wat ik toen nog niet wist (onnozele!), maar is het niet frappant dat er daarvoor en daarna nooit meer verjaardagsgetallen voor me zijn neergelegd? Vandaar waarschijnlijk dat ik het nu nog weet, en gelukkig hadden we de foto's nog op een backup-cd (nog net niet op een floppydisc).

Een paar jaar hierna zat mijn jongste dochter in een of andere fasttrack-klas en de docent had besloten dat er in kleine groepjes een interpretatie van het boek Alice in Wonderland moest worden gegeven, ten overstaan van de trotse ouders uiteraard. Ik heb toen heel wat Alice-en, poesjes en andere vreemde dieren voorbij zien komen en nee, ik had het boek zelfs nog niet gelezen en ik ben dat hierna ook niet gaan doen. In het onderbewuste van Coenraad waren intussen mooi wel (nu dus al) twee zaadjes geplant (Stom! fototoestel vergeten...).

Nadat ik dan uiteindelijk zo slim was om na de vondst van het boek van Pat Andrea de echte Alice te gaan lezen, en daarna te gaan verzamelen (:tja, nu zul je toch echt mijn eerdere krabbels moeten gaan lezen!), liep ik kort daarna ook nog eens een echte fris-en-fruitige Alice tegen het lijf. Ze lijkt in geen enkel opzicht op Alice, nou ja, wellicht haar charme dan, maar als je zoals ik verslaafd bent aan Alice is het toch wel grappig een echte Alice te kennen. Ik realiseerde me dat je de naam Alice helemaal niet zo vaak meer hoort (of ken ik de verkeerde mensen?), terwijl die naam in het Victoriaanse tijdperk blijkbaar net zo gewoon - nee, ik moet zeggen: veelvoorkomend - was als Marian of Hans nu, tenminste, als je in de fotoboeken van Lewis Carroll bladert, want daar is onze Alice Pleasance Liddell bepaald niet de enige Alice. Is this destiny?

Een zeer aangename Alice-verrassing kreeg ik toen ik 50 werd, nu bijna 4 jaar terug. Ik kon me vaag herinneren dat mijn vrouw af en toe van die troepdingen kocht bij de kringloop, waarvan ik dacht "wat moet je ermee en waar laat je het" (:hadden we van dat geld tenslotte niet beter mijn verzameling kunnen uitbreiden) en op mijn verjaardag bleek dat ze voor zichzelf en mijn twee dochters een Alice in Wonderland-jurk had gemaakt, en in de tuin was een soort Tea-party georganiseerd. Wat zijn mannen toch onoplettend, ik had al die weken ervoor niks door, maar des te groter de verrassing uiteraard! Genieten dus.

Vervolgens, en we zitten inmiddels in 2015, wilden mijn dochters naar de 1e editie van Dutch Comic Con, de een voor een acteur uit Breaking Bad, de ander voor een uit Supernatural en ze hadden natuurlijk een chauffeur en een fotograaf nodig. Het was een geweldige ervaring; niet alleen leuk om je kinderen enthousiast te zien - zoals zij in de rij stonden voor een gesigneerde foto en een fotoshoot met hun idool, had ik ook in de rij kunnen staan voor alles wat met Alice te maken heeft - maar bovendien bleken er allerlei Alice-figuren rond te lopen (zie eerdere foto's op deze pagina), dus het jaar daarop gingen we natuurlijk weer, voor The Hillywood Show (twee zusjes die zeer professionele parodieën maken, ook van Alice in Wonderland trouwens, de schrijver Joe Hill (de zoon van Stephen King) en natuurlijk voor de Alice-figuren.

Het afgelopen jaar vroeg een van de Alice-meisjes op de foto of ik van plan was ze op social media te delen, of wat ik er mee van plan was, en ze vond het erg grappig om te horen dat ik gewoon een groot Alice-fan was en ze gniffelde een beetje toen ik zei dat de foto's geheel en al voor mijn eigen collectie waren. Rijpte hier het plan om toch iets meer met mijn hobby te doen? Feit is dat ik geen seconde twijfelde om me aan te melden bij het Lewis Carroll Genootschap toen ik de flyer op de Deventer Boekenmarkt kreeg aangeboden en nu, nog geen maand na de oprichtingsbijeenkomst is er naast de website van het Genootschap inmiddels ook een facebook-pagina en dan ontkom je er niet aan zelf ook een facebook-pagina aan te leggen, en eerlijk is eerlijk; ik vind het leuk (or should I say: vind ik leuk!), leuk om verhalen en foto's van andere fans te lezen en te zien, leuk om je eigen ideeën te ventileren en leuk om de prachtige bezoekers van Dutch Comic Con een ereplaatsje te gunnen.
Is het toeval, al die Alice-elementen in de afgelopen tien, vijftien jaar, of is het een soort lotsbestemming? Nog geen 6 of 7 jaar terug wist ik niets van Alice en nu zit de boekenkast al aardig vol. Ik ben reuze benieuwd naar de komende Alice-jaren en oh ja, as usual kun je ook weer wat van mijn foto's bekijken die bij dit artikel horen, van No. 42 tot Dutch Comic Con. Geen foto's van die mysterieuze Alice? Nee. Dat doet een gentleman natuurlijk niet zonder het te vragen, dat zou Lewis Carroll tenslotte ook nooit hebben gedaan. Perhaps a letter to the mother, I think mr. Carroll would have suggested. Hoe dan ook, genoeg leuks om te zien!

Het leuke van een hobby, zoals in dit geval Alice in Wonderland, is dat je uit de raarste hoeken en op de raarste momenten een gesprek erover kunt hebben en nieuwe ideeën opdoet. Mijn vrouw zette laatst de prullenbak buiten (:niet dat ik dat nooit doe, dames, maar ik was er toevallig even niet...) toen de overbuurvrouw naar buiten kwam. Ze had "gisteren" op t.v. een balletuitzending gezien van Alice in Wonderland van The Royal Opera House en ze wilde haar enthousiasme graag met een stel Alice-fans delen. Ja buurvrouw, daar kom je dan mooi een dag te laat mee! want het was op een zender (Brava NL) die hier niet vaak opstaat, sprak hij eufemistisch, en aan herhalingen deden ze niet en nee, dat hadden wij dus niet gezien.

Als onze buurvrouw enthousiast is, dan moet het wel iets zijn. Bovendien heb ik iets met ballet. Allebei mijn dochters hebben op ballet gezeten (altijd leuk,zo'n slotvoorstelling waarbij sommige ouders nerveuzer zijn dan de kinderen), een van de leukste foto's van topfotograaf Ed van der Elsken (:er loopt een expositie in het Stedelijk Museum in Amsterdam, just that you know it, is die van zijn kinderen op balletles waar toevalligerwijs een piepjonge Brigitte Bardot ook aan het lessen was, de foto's, posters en puzzels van David Hamiltons balletmeisjes zijn onvergetelijk en zelfs de stamppotreclame van de Liddell, ik bedoel Lidl, schiet door mijn hoofd als een Pavlov-reactie bij de woorden ballet en ballerina. De kracht van herhaling enzovoort, en dan hebben we nog Emma Watson in Ballet Shoes, Natalie Portman in Black Swan en:

Hier hoort Alice nu dus ook bij; ik heb even snel een trailertje op Youtube opgezocht en de buurvrouw had zowaar gelijk, dus 's weekends naar de cd-winkel getogen (dat vind ik nou leuk, om eerst iets vast te houden en te bekijken en dan pas te kopen) en vervolgens 's avond heerlijk bij het haardvuur met de muziek lekker hard Alice in de wondere balletwereld aanschouwd. In één woord: verrukkelijk. Maar zoals een wijs man ooit eens heeft geschreven: een verzamelaar wil alles, dus ook als je niet van ballet houdt (of denkt te houden...), gewoon kopen, kijken en koesteren! Ik zou graag een trailertje op de site zetten, maar zoals de naam van de pagina al een beetje zegt: hier zie je alleen spullen uit Coenraads Collection. Nevertheless, bekijk toch de foto's bij dit artikel maar even.