Alice in retrospective

Ik heb de wereld van Alice in Wonderland pas een paar jaar geleden ontdekt, en ik ben qua kennis (en qua verzameling) een groentje vergeleken bij Casper, fan van het eerste uur, ruim veertig jaar geleden oprichter van het Lewis Carroll Genootschap 0 en nu een van de initiatiefnemers achter het huidige Genootschap, maar ik geloof dat Alice en ik voor elkaar zijn voorbestemd en het kan niet anders dan dat er grootse dingen staan te gebeuren.

Jaren voordat ik het boek van Pat Andrea zag (en hoe groot is die kans, dat je in een achterafstraatje in een plaats waar je hooguit een of twee keer per jaar komt langs een galerie loopt, denkt: laat ik eens binnen kijken en dan het boek der boeken ziet), vierde ik mijn 42e verjaardag. Ik geloof dat we net verhuisd waren en dat de tuin nog wel een opknapbeurtje kon gebruiken, en toen ik daar lekker mee bezig was scharrelde mijn oudste dochter daar ook wat rond. Ze was wat takken aan het verzamelen en toen ik uitgeharkt was, bleek ze die in de vorm van een 4 en een 2 te hebben neergelegd. We weten allemaal dat Lewis Carroll iets met het getal 42 had, wat ik toen nog niet wist (onnozele!), maar is het niet frappant dat er daarvoor en daarna nooit meer verjaardagsgetallen voor me zijn neergelegd? Vandaar waarschijnlijk dat ik het nu nog weet, en gelukkig hadden we de foto's nog op een backup-cd (nog net niet op een floppydisc).

Een paar jaar hierna zat mijn jongste dochter in een of andere fasttrack-klas en de docent had besloten dat er in kleine groepjes een interpretatie van het boek Alice in Wonderland moest worden gegeven, ten overstaan van de trotse ouders uiteraard. Ik heb toen heel wat Alice-en, poesjes en andere vreemde dieren voorbij zien komen en nee, ik had het boek zelfs nog niet gelezen en ik ben dat hierna ook niet gaan doen. In het onderbewuste van Coenraad waren intussen mooi wel (nu dus al) twee zaadjes geplant (Stom! fototoestel vergeten...).

Nadat ik dan uiteindelijk zo slim was om na de vondst van het boek van Pat Andrea de echte Alice te gaan lezen, en daarna te gaan verzamelen (:tja, nu zul je toch echt mijn eerdere krabbels moeten gaan lezen!), liep ik kort daarna ook nog eens een echte fris-en-fruitige Alice tegen het lijf. Ze lijkt in geen enkel opzicht op Alice, nou ja, wellicht haar charme dan, maar als je zoals ik verslaafd bent aan Alice is het toch wel grappig een echte Alice te kennen. Ik realiseerde me dat je de naam Alice helemaal niet zo vaak meer hoort (of ken ik de verkeerde mensen?), terwijl die naam in het Victoriaanse tijdperk blijkbaar net zo gewoon - nee, ik moet zeggen: veelvoorkomend - was als Marian of Hans nu, tenminste, als je in de fotoboeken van Lewis Carroll bladert, want daar is onze Alice Pleasance Liddell bepaald niet de enige Alice. Is this destiny?

Een zeer aangename Alice-verrassing kreeg ik toen ik 50 werd, nu bijna 4 jaar terug. Ik kon me vaag herinneren dat mijn vrouw af en toe van die troepdingen kocht bij de kringloop, waarvan ik dacht "wat moet je ermee en waar laat je het" (:hadden we van dat geld tenslotte niet beter mijn verzameling kunnen uitbreiden) en op mijn verjaardag bleek dat ze voor zichzelf en mijn twee dochters een Alice in Wonderland-jurk had gemaakt, en in de tuin was een soort Tea-party georganiseerd. Wat zijn mannen toch onoplettend, ik had al die weken ervoor niks door, maar des te groter de verrassing uiteraard! Genieten dus.

Vervolgens, en we zitten inmiddels in 2015, wilden mijn dochters naar de 1e editie van Dutch Comic Con, de een voor een acteur uit Breaking Bad, de ander voor een uit Supernatural en ze hadden natuurlijk een chauffeur en een fotograaf nodig. Het was een geweldige ervaring; niet alleen leuk om je kinderen enthousiast te zien - zoals zij in de rij stonden voor een gesigneerde foto en een fotoshoot met hun idool, had ik ook in de rij kunnen staan voor alles wat met Alice te maken heeft - maar bovendien bleken er allerlei Alice-figuren rond te lopen (zie eerdere foto's op deze pagina), dus het jaar daarop gingen we natuurlijk weer, voor The Hillywood Show (twee zusjes die zeer professionele parodieën maken, ook van Alice in Wonderland trouwens, de schrijver Joe Hill (de zoon van Stephen King) en natuurlijk voor de Alice-figuren.

Het afgelopen jaar vroeg een van de Alice-meisjes op de foto of ik van plan was ze op social media te delen, of wat ik er mee van plan was, en ze vond het erg grappig om te horen dat ik gewoon een groot Alice-fan was en ze gniffelde een beetje toen ik zei dat de foto's geheel en al voor mijn eigen collectie waren. Rijpte hier het plan om toch iets meer met mijn hobby te doen? Feit is dat ik geen seconde twijfelde om me aan te melden bij het Lewis Carroll Genootschap toen ik de flyer op de Deventer Boekenmarkt kreeg aangeboden en nu, nog geen maand na de oprichtingsbijeenkomst is er naast de website van het Genootschap inmiddels ook een facebook-pagina en dan ontkom je er niet aan zelf ook een facebook-pagina aan te leggen, en eerlijk is eerlijk; ik vind het leuk (or should I say: vind ik leuk!), leuk om verhalen en foto's van andere fans te lezen en te zien, leuk om je eigen ideeën te ventileren en leuk om de prachtige bezoekers van Dutch Comic Con een ereplaatsje te gunnen.
Is het toeval, al die Alice-elementen in de afgelopen tien, vijftien jaar, of is het een soort lotsbestemming? Nog geen 6 of 7 jaar terug wist ik niets van Alice en nu zit de boekenkast al aardig vol. Ik ben reuze benieuwd naar de komende Alice-jaren en oh ja, as usual kun je ook weer wat van mijn foto's bekijken die bij dit artikel horen, van No. 42 tot Dutch Comic Con. Geen foto's van die mysterieuze Alice? Nee. Dat doet een gentleman natuurlijk niet zonder het te vragen, dat zou Lewis Carroll tenslotte ook nooit hebben gedaan. Perhaps a letter to the mother, I think mr. Carroll would have suggested. Hoe dan ook, genoeg leuks om te zien!