Lindsay Lindsay Lindsay!

Lindsay Lohan

meer

"I'm going nuts if I hear that name again today!", my wife sometimes calls out. Which is absolutely true. That is, not my wife being nuts, but the fact that I mention Lindsay Lohan now and then in our conversations.

I think the name Lindsay is spoken out almost as often as the name Alice; I just love Alice (in Wonderland), and my Alice-collection is growing steadily, but she ofcourse is unreachable. Lindsay however I'm hoping to meet, speak to or write with somewhere in the near future, and my Lindsay-collection is very dear to me.

I really don't know why I like Lindsay Lohan as much as I do. She is without a doubt a very beautiful, freckled redhead, as most redheads I know are, but that's not it, or at least not alone. It's just her total appearance, her a bit raspy voice, her naughtiness, her ability to make fun off (and sometimes a fool) of herself, in one word: she is overwhelming and I simply love everything she does, be it acting, singing, performing, modelling or whatever, she is my alltime still living favorite!

At my house she continues to be a sort of running gag. When my wife goes out, I ask her not to be back to soon because I'm expecting a visitor. When I expect to be home late, my excuse usually is that I have to go to the airport to pick up you know who. Hey, we're married for over 32 years, a little cynism keeps it fresh.

What would I say if I ever met her? I probably just would mumble a few words and suck in every expression of her face and body to never ever forget that moment, and ask her for an autograph on my chest, placed above my heart, in mirror-writing ofcourse so I can check it out everytime I look in the mirror. She just is a living fairytale: mirror mirror on the wall...

But honestly, I think I would tell her that she is in my opinion the most underestimated actress/person of the last two decades. Are there really no daring producers and directors who will give this Marilyn-Monroe-kind-of-girl what she is entitled to?! I want to see a movie in which fifteen movie-makers or so portrait Lindsay as they see her, good or bad. I want to see her waking up (hopefully dressed in Cahenl no. 5), bake cookies, flirt with people, cleaning the house in a Freddy Mercury-style singing I want to break free, I want to see how funny she is, how womanly she walks, I want to hear how sexy she speaks, to be short: I want it all (and I want it NOW).

Sorry, got carried away a bit. Fact is however that I think she is great, although she has done some embarassing things. But let's be fair; haven't we all done some things we'd rather not be reminded of, and how would you feel if all people talked about were the bad or stupid things you did and take all the good and beautiful things for granted. I just don't like that kind of catatonic negativism.

I think it's time for a Lindsay-comeback a la John Travolta in Pulp Fiction, but till this dream comes through I'll keep on collecting Lindsay-stuff. I just enjoy having a DVD with different frontcovers in different languages (for example, the Dutch version of the Parent Trap is called Dubbel en Dwars; the word Dubbel referring to the twins - my sign by the way - and Dwars meaning to just do things your own way no matter what, and it also is a saying, meaning something as earning it Big Time. Not bad for a translated movie-title!), and I think I have at least five or six versions of Mean Girls. Grool! Besides that I have several lobbycards, CD's, books, posters and of course magazines, from girly magazines (Lindsay loves this and that), gossip-magazines (the ones other people only read at the hairdresser) and fashion-magazines (as someone said about Marilyn: she would look great even in a potato-bag) to more adult magazines to feast the eyes. Speaking about things that make you go mmm!

Want to see some items I've collected? Check out the photo's and if you have some old magazines in the attick, don't hesitate!

Charlotte M.

Charlotte M.

meer

Charlotte Mutsaers en ik zijn al vele jaren goede vrienden, althans, zij kent me niet, maar al geruime tijd lees en verzamel ik haar werk. Ze is een briljant schrijfster met standvastige principes, en een fulltime kunstenares (want schilderes, dat vind ik geen woord, of is het schildster?) die ook de nodige boeken van anderen heeft geillustreerd, waaronder die van mijn favoriete Nederlandse schrijver Maarten Biesheuvel.

De dag dat Maarten Biesheuvel in Leiden signeerde, dacht ik het aangename met het nuttige te verenigen en ik zocht wat adressen van tweedehands boekwinkels op. Op een van de sites bleek dat een boekwinkel ook nog een zeefdruk van Charlotte had, de dame op het kopje. Wij erheen, bleek dat ding al lang verkocht te zijn! Maar goed dat Biesheuvel er was om mijn dag goed te maken.

Hemelvaartsdag 2016. Zoals elk jaar gingen we naar de boekenmarkt in Vaassen (Vaasaqua) en op de hele markt was precies 1 boekje van Charlotte te vinden, dus mijn vrouw riep "Heb je deze versie al"? Ja dus. Maar de oude dame achter de kraam vroeg of ik nog meer zocht van Charlotte, want zij had thuis nog wel wat liggen. Ik zei dat ik eigenlijk nog maar op zoek was naar 1 boekje (die gedichtenbundel met het ei) en dat ik verder alles wel zo'n beetje had, waarop zij gedecideerd de legendarische woorden sprak: Dat denk ik niet hoor meneer. Bleek dat ze thuis de dame met het kopje had, een originele piezografie, en aan een diehard-fan wilde ze die wel verkopen, en misschien had ze nog wel iets leuks.

Wij spraken aan het eind van de markt bij haar thuis af, kochten de piezografie en op tafel lag een stapel Mutsaers-memorabilia waar je u tegen zei. Haar zoon bleek bij de Bezige Bij te hebben gewerkt en zo af en toe kregen ze dan een uniek stukje literatuurgeschiedenis mee, waaronder een ingebonden facsimile van Rachels Rokje (met twee uitgeknipte pagina's; dat hoorde zo, en dat deed me direct aan de dagboeken van Lewis Carroll denken waar ook het nodige uit is geknipt) met wat losse vellen met handgeschreven aantekeningen, doorhalingen, opmerkingen van de schrijfster zelve. Plus de nodige tijdschriften,krantenknipsels, kaarten en een kalender. Ik ging iets armer, maar tegelijk ook veel rijker naar huis die dag.

Ik had afgesproken haar een foto te mailen van de Charlotte als ik hem ingelijst had opgehangen. Meteen de volgende dag gedaan, werkt haar mail niet! Niks laten horen was geen optie natuurlijk, dus ik maakte een foto en stuurde die ouderwets met de post op met een bedankje. Belde ze toch de volgende dag op, om me hartelijk te bedanken, en of ik geen spijt van de aankopen had! Nou nee dus.

Wat een lieve mevrouw. Ik denk nog vaak aan haar (:de Charlotte-verzameling staat op de gang dus daar kom ik nog wel eens langs) en nu ik dit schrijf en wat foto's heb gemaakt, alweer. Ooit hoop ik zo'n zelfde slag nog eens te slaan als ik tegen iemand zeg "Ik denk dat ik alles wel heb van Alice in Wonderland"; zowel het een als het ander lijkt me helaas wishful thinking.

Alice , by Joost Troost

Alice en Joost Troost

meer

Voor alle fans van Joost Troost (waar is hij gebleven!) een kenmerkende cover van zijn hand voor de VPRO-gids van week 26 uit 1993, met een fraai artikel van Peter Bulthuis & more!

Herbie!

Herbie!

meer

Eens, lang geleden, hadden mijn ouders een caravan op een camping in Driebergen, Het Grote Bos. We brachten er een groot deel van de zomers door en hoewel het al zeker 42 jaar geleden is, herinner ik mij twee dingen nog heel goed: klaverjassen en de filmavond.

Tja, klaverjassen. Het klinkt een beetje als een ouwe-lullen-kaartspel, maar eigenlijk is het best leuk. Mijn vader heeft het me geleerd, en bij de wedstrijden die de camping organiseerde speelde je 2 tegen 2,maar je kunt het ook met twee personen spelen. Lucky me, want in de caravan schuin tegenover ons kampeerde Amanda, een brunette van mijn leeftijd en daar heb ik menig uurtje mee doorgebracht. Mind you, alleen met klaverjassen. You can't have it all.

Als je mijn verhalen zo leest, lijkt het alsof ik het ene na het andere meisje had. Niet dus, ik was niet echt een womanizer, maar ik voel me nu eenmaal meer op mijn gemak in de buurt van vrouwen dan mannen. Maar dit terzijde, we zouden het hebben over de filmavond.

In het hoogseizoen kon je voor 1 gulden naar de film, en dat was een succes. Er werden oorlogsfilms gedraaid, politiefilms (The French Connection!), actiefilms (The Italian Job, maar dan het origineel), achtervolgingsfilms (Smokey and the Bandit, en Gone in 60 seconds met een bijna de halve film durend spectaculair shot met een gele Mustang in de hoofdrol), maar vooral humor. Alles van Bud Spencer en Terence Hill en natuurlijk Herbie, de kever met gevoel en een racehart.

Ik heb alle delen nog niet zo lang geleden weer eens gezien en het zijn gezien de ouderdom uiteraard gedateerde films, maar ze hebben geen greintje van hun charme verloren. Een beetje Pink Panter meets Q&Q.

Wie me een beetje kent, weet wat er nu gaat komen. Er is een remake, met inderdaad: Lindsay Lohan, waar ik al jaren een crush op heb (maar daarover later meer). Helaas geen superfilm, maar Lindsay is smakelijk genoeg om van de hele film te genieten. Dus bij deze, wie gewoon een avondje pretentieloos vermaak wil met een feelgood-movie, kijken al die Herbies, met die van Lindsay natuurlijk als laatste.

Sweet Dreams!

Lolita

Lolita

Giphy

meer

You dirty old man. Lolita zegt het tegen Humbert Humbert, zwaar verliefd op het veel jongere meisje, en hoeveel mensen denken het als je zegt dat dit boek van Nabokov echt briljant is. Natuurlijk, het is altijd een beetje omstreden geweest, maar het verhaal is bepaald geen uitnodiging om jacht op jonge meisjes te maken. Een happy end heeft het boek niet, maar het leven van de eigenlijke hoofdpersoon Humbert Humbert wordt zo spannend en meeslepend verteld, dat je gewoon niet kunt stoppen met lezen. In een recensie stond ergens "op elke pagina een nieuwe vondst", en zo is het. Geweldig geschreven!

Wat valt er te verzamelen aan Lolita? Genoeg dus. Er zijn tientallen verschillende versies met andere covers uitgegeven over de hele wereld (waarover zelfs een heel boek is uitgegeven), het boek is tweemaal zeer ingetogen verfilmd, er verschijnen regelmatig berichten in de pers, er zijn foto's, persiflages, bewerkingen (van Dagboek van Lo tot Lolito). En ik heb natuurlijk ooit een echte Lolita gekend, niet wetende wat die naam symboliseerde!

Ik heb onlangs een fraai franstalig boekje met een zeemeermin op de cover aangeschaft (foto Eve Morcrette, van een fotogeniek nichtje), waarin Lolita als onderwerp in films, boeken, strips, toneel, muziek enzovoort op zakelijke toon aan bod komt, een leuke aanvulling op een engelstalig boekje waarop Lolita op het witte doek wordt besproken. Ook een leuke aanschaf: een filmkaart met korte inhoud, een cd-tje van Alizee (die moet je gezien en gehoord hebben) en een ander (dubbel)cd-tje dat je niet perse hoeft te luisteren...

Kortom, ik ben voorlopig nog niet uitverzameld en je weet het: heb je op zolder nog iets liggen waar je toch niks mee doet!